Persbericht

Expositie 3 juli t/m 22 augustus 2004

Klik op de foto's voor een groter beeld

Lau Heidendaal schilderijen	Theo Ponsioen beelden	Marjan de Glopper schilderijen

Zomerexpositie in Galerie de Kapberg

In Galerie de Kapberg in Egmond aan den Hoef is tot en met zondag 22 augustus 2004 een expositie te zien met het werk van twee schilders en een beeldhouwer. Marjan de Glopper en Lau Heidendaal tonen schilderijen en aquarellen en Theo Ponsioen beelden in brons.

Marjan de Glopper schildert in een zeer eigen en herkenbare stijl haar stillevens en landschappen. De landschappen zijn veelal ontstaan in de omgeving van Egmond en tonen een oer-Noordhollands beeld. Een enkele stolp in een weidse omgeving, wat koeien in het veld, brede soms loodkleurige luchten boven het land. Wat opvalt is het grote gebaar en het bijzondere kleurgebruik, kenmerkend voor al haar werk. De objecten in haar stillevens zijn niet zorgvuldig gearrangeerd tot een samenhangende compositie maar lijken als bij toeval bij elkaar op het doek te zijn beland. Een oud en geblutst emaille kannetje, een flesje of een glas waarin wat veldbloemen zijn gezet, zijn op een ontwapenende manier wat ze zijn, gewone gebruiksvoorwerpen met een geschiedenis. In een losse en schetsmatige schilderstijl en een knappe weergave van materialen toont Marjan de Glopper de schoonheid van het alledaagse.

Ook Lau Heidendaal brengt landschappen en stillevens in beeld. Bij deze twee onderwerpen is een duidelijk verschil in aanpak te zien. Zijn grote landschappen, "en plein air" geschilderd, zijn snel en spontaan van karakter. Enkele elementen komen scherp in beeld, door als het ware te tekenen met zijn penseel. Andere delen vervagen, zijn slechts een aanduiding in kleur. Het werk is een directe afspiegeling van het moment en de plek. Een heel andere kant is zichtbaar in zijn stillevens. Deels bewuste, deels toevallig ontstane assemblages van allerlei voorwerpen en materialen zijn langzaam en zorgvuldig opgebouwd in beeld gebracht. Deze stillevens gaan eigenlijk meer over licht en ruimte dan over identificeerbare voorwerpen. Een fijne structuur van gepenseelde lijnen vult hij aan met over elkaar geplaatste toetsen en wassingen. Het lichtvoetige netwerk van vlekken in zijn aquarellen en schilderijen dat zo is ontstaan heeft een hoge mate van abstractie.

Theo Ponsioen maakt beelden in brons. Zijn mensfiguren, soms van vleugels voorzien, doen pogingen zich in de ruimte te begeven en die met een groots gebaar in te nemen. Van het feit dat de zwaartekracht hierbij altijd een beslissende rol speelt trekt Ponsioen zich weinig aan. Met een grote boog van betonijzer bijvoorbeeld, zorgt hij ervoor dat een naar verhouding nietige figuur een grote cirkelbeweging in de ruimte beschrijft. Door de ruimte van het beeld te definiëren ontstaat niet alleen een afbakening maar juist ook een groter effect van ruimtelijkheid. Dat zijn figuren daarbij immer tot de aarde terugkeren is nauwelijks een bezwaar te noemen. Ponsioen is overigens ook thuis in aardse zaken getuige de verrassing die zich op de zolder van de galerie bevindt. Een licht klaterend geluid blijkt afkomstig van een fontein in de gedaante van een plassende vrouw. Ook hier een fraaie boog, maar nu van water. [DJG]